Mijn naam is Johnny Pattipeiluhu. Het ondersteunen van mensen is als een  

rode draad in mijn leven aanwezig. Een schouder om op te huilen, een 

klankbord wanneer iemand het zwaar heeft. Rust en bemoediging brengen 

zodat de ander weer verder kan. Deze rode draad heeft ervoor gezorgd dat 

ik meerdere keren uitvaartceremonies en herdenkingsdiensten heb geleid.


Een dag voor het overlijden van mijn schoonvader vroeg hij mij of ik zijn 

uitvaartceremonie zou willen leiden. 

De ceremonie heb ik gevormd, inhoud gegeven en geleid. Zijn levensverhaal 

heb ik verteld, gedichten voorgedragen, muziek aangekondigd, ter 

bemoediging samen met de familie een lied gezongen en namens 

de familie vaarwel gezegd. 


De plechtigheid was eervol, warm, kleurrijk, bemoedigend en 

luchtig, met een vleugje geloof, 

want zo was hij.

 



“John, het was een 

hele mooie 

plechtigheid”,


zei een medewerker

van de uitvaart-

onderneming

tegen mij.

 




Dit was de aanzet voor,


 

          “Hoe zeg je vaarwel”.